(Nooit) genoeg

Een verhaal over Fernweh, een verhaal over Annemie. "Nee, Annemie had geen last van verlangen naar het onbekende."

Ze had haar moestuin en haar boeken. Wandelen was voor haar als ademhalen. Zolang die vermaledijde kanker die twintig jaar een stempel op haar leven drukte, niet teveel overheerste. Vrienden waren altijd in de buurt. Soms pakte ze de trein en kwam ze ons, haar nichtjes, opzoeken. In Maastricht, Tilburg, Utrecht of Amsterdam. Verre oorden beleefde ze vooral in onze verhalen die we gretig met haar deelden. Of in de briefwisseling die ik met haar had toen het buitenland mijn thuis was. Ik heb ze nog allemaal, die brieven. Vel voor vel uitgevouwen gedachten, bewaard in de doos met het opschrift ‘herinneringen’. Zo’n doos die meegaat als er brand uitbreekt. Nee, Annemie had nooit last van verlangen naar het onbekende. Haar hele leven bracht ze door op een en dezelfde plek. Ze had genoeg aan alles waarmee wij, haar boeken, of haar leerlingen van de middelbare school waar ze lesgaf, haar voedden. Verhalen waren in haar hoofd nog niet uitverteld als wij alweer ongeduldig bezig waren met de volgende onderneming. Is het geen reis dan wel vijf nieuwe ideeën op werkgebied. En dat eigen huis moet er ook maar eens komen. Het is niet en nooit genoeg. Volgens Nietzsche zijn het ‘overtuigingen op weg naar zelfkennis’. Dat had Annemie ook zonder het vertrouwde achter zich te hoeven laten. Ze is inmiddels niet meer. Maar gelukkig houdt ze me nog regelmatig bij de les. Dan pak ik een boek. En is het goed. Voor even.