Kanttekeningen op maandag #1: boeken

Welk boek ligt er op mijn nachtkastje? Geen. Maar naast mijn bed een hele stapel. Ik ben van de categorie mensen die vijf boeken tegelijk leest. Waardoor de laatste pagina ogenschijnlijk nooit in zicht komt.

Vroeger kreeg ik daar nog wel eens de kriebels van. Een boek kon niet snel genoeg gelezen zijn. Mooi of spannend, dan werd het nachtwerk. Niet interessant, dan maar beter snel erdoorheen. Want niet lezen was geen optie. Op zijn minst moest het hele boek gescand worden. Laatste pagina: check. Slechts een heel enkele keer wil een boek ongelezen in de kast verdwijnen. Dat zijn de serieuze gevallen, die waar je aan toe moet zijn in je leven.

Tegenwoordig vind ik het steeds minder erg, de aanblik van boeken die naast het bed of bij de stoel geduldig op me wachten. Een pagina uit het ene, een hoofdstuk uit het andere. Mooie boeken waar geen einde aan komt, hoe fijn is dat. Het is als een goed kussen en een lekker glas wijn. Een heel jaar heb ik over Oorlog en Terpentijn gedaan en het mocht eeuwig duren. Of om met Hertmans eigen woorden te spreken: “De dagen verdwenen in de plooien van de verstrooide tijd.”

En dan dat gelukzalige moment dat ik van mezelf weer naar de boekenwinkel mag en ik, eenmaal thuis, per ongeluk al een paar regeltjes lees uit de pas verworven aanwinsten. Ja, papier is geduldig. Concluderen dat ik dat ook steeds meer word, is al te overhaast. Maar het is wel een geruststellende gedachte: dat het ook bij boeken gaat om de route, niet de eindstreep.