In het hoofd van de militair
Een kille militair in een serieuze theatermonoloog, een sullig typetje in een Vlaamse sitcom of een introverte braverik in een film. De Vlaamse acteur Bruno Vanden Broecke speelt het allemaal, met schijnbaar gemak en groot plezier. Een gelukkige alleskunner die het leven ziet als een cadeautje.
Wat voor een acteur is Bruno Vanden Broecke eigenlijk? Deze eerste vraag kan hij eigenlijk niet goed beantwoorden: hij denkt niet zo in types. Het zijn ontmoetingen die hem van het ene naar het andere pad brengen. En de mensen die dat pad kruisen die hem ertoe bewegen om met een commerciële tv-maker in zee te gaan of een theaterregisseur. “De mensen zijn mijn gidsen”, legt hij uit. “We leven zo kort. De reis is net zo belangrijk als de aankomst. Het gaat erom dat je je inzet om iets of iemand neer te zetten. De voorbije twintig jaar heeft mij dat geen windeieren gelegd. Niet alleen in hoeveelheid werk en bekendheid, ik word er innerlijk ook een rijker mens van.”
In België geldt Vanden Broecke (Sint-Niklaas, 1974), bekend van onder meer de tv-serie Het Eiland en de film Loft, als dé acteur van zijn generatie. En dat terwijl hij ooit een carrière als leraar Grieks en Latijn voor ogen had. Zijn master filologie heeft hij op zak. Tot paniek van zijn ouders koos hij voor een tweede studie aan de toneelschool in Antwerpen. Een diploma heeft hij niet. Zijn moeder werd ziek, dan weegt het leven anders. Maar op een doodgewone dag tijdens een doodgewone dagelijkse scheerbeurt kreeg hij, ongelogen, drie telefoontjes: zijn jaaragenda was vol. Zijn eerste stuk was van Don Verboven, een monoloog over een oude stadssecretaris die blind aan het worden was. Sindsdien gaat het maar door. Al doet hij het nu, met een gezinsleven, iets rustiger aan. “Ik ben superblij, want ik doe dit werk heel graag.”
Niet het materiaal dus, maar wie het aanreikt. Zo leidde een ontmoeting met schrijver David Van Reybrouck en regisseur Raven Ruëll tot twee imposante producties. ‘Missie’, een lezing van een witte pater over Congo, is al bijna tien jaar bezig aan een zegetocht door theaters in binnen- en buitenland. “Missie ligt mij helemaal aan het hart. Hoe meer ik het mag spelen, hoe liever het mij is. Die tekst is zo rijk. Ik speel dat stuk sinds mijn 32e, nu ben ik 42. In de loop van mijn leven hebben de zinnen een andere kleur gekregen. Ze klinken anders omdat mijn leven is veranderd. Als een rode wijn die ook almaar beter smaakt naarmate hij ouder wordt.”
Van Reybrouck schreef het stuk speciaal voor de acteur. Nu is er Para. Van hetzelfde trio. Bij Missie kijken we in het hoofd van een oude missionaris, bij Para in het hoofd van een militair. De zwarte habijt is ingeruild voor een kaki-uniform. Congo voor Somalië. Van Reybrouck schuwt niet om misstanden uit de Belgische geschiedenis aan te halen. Want ook de militaire interventie in Somalië is niet onbesproken. Belgische paracommando’s werden in 1992/ 1993 ingezet om een deel van het land te ontwapenen. De missie raakte in opspraak toen het tijdschrift Humo foto’s publiceerde waarin de soldaten onder andere een Somalisch kind boven een kampvuur hielden. Net als in Missie laten de makers in Para één van de direct betrokkenen aan het woord, in dit geval de (fictieve) officier Nico Staelens, die bij UNOSOM-missie betrokken was.
Missie en Para. Dezelfde ploeg, dezelfde broek maar dan een andere kleur. Kan Vanden Broecke als acteur voldoende het verschil maken? “Para is een heel ander stuk. Een andere figuur, andere zinnen, een droge staccato vertelling van een militair. Para heeft mij ook gegrepen maar op een andere manier. Aanvankelijk denk je: wat een rechtse kerel. Het stuk begint met een grote afstandelijkheid, maar uiteindelijk word je toch meegezogen in zijn hoofd.”
Het is het jaar van de monologen. Behalve met de stukken van Van Reybrouck staat hij dit theaterseizoen op het toneel met Socrates van Stefaan Van Brabandt. Maar saai wordt het nooit in het leven van Vanden Broecke. En passant heeft hij zijn tweede CD uitgebracht, De Dansvader. Niet vanuit een ambitie maar uit puur egoïsme. Omdat hij heel gelukkig wordt van muziek. En als het op de radio of op Spotify gedraaid wordt, is dat alleen maar een cadeautje. Daarnaast is hij druk aan het oefenen voor de rol van een buikspreker die een relatiecrisis krijgt met zijn pop in de debuutfilm van Theo Maassen. Een telefilm die wordt opgenomen in Heerlen en Maastricht.
Maar moest hij echt moeten kiezen, dan zou hij theater niet kunnen laten vallen. Film is een beetje vals spelen. Als het niet goed is, doe je het nog eens opnieuw. Terwijl op toneel geldt: what you see, is what you get. Live spelen: dat is het echte rock & roll.