Russen

Lasha staat in ‘zijn’ theater. Het Shota Rustaveli Staatstheater in Tbilisi. Een paar minuten geleden, in een koffiezaakje op de Rustaveli Avenue, raakten we aan de praat, nu volgen we hem op onze privétour.

Hij klimt op de bühne waar hij speelde in Richard III, een uitvoering die naar zijn zeggen internationaal hoge ogen gooide. Momenteel repeteert hij voor een bijrol in de Georgische versie van Platoon. Geen Shakespeare, maar schieten tegen de Russen.

Mijn blik gaat omhoog naar het balkon aan het andere eind van de zaal. Het is daar waar Christine ooit knielde voor de macht van de Sovjet-Unie en boog voor haar lot. Als maîtresse van Lavrenti Beria, de Heinrich Himmler van de USSR, werden keuzes voor haar gemaakt. Tijdens de opera Norma mocht ze met haar hoofd tussen zijn knieën alvast proeven van dat voorrecht.

Ik kan in Tbilisi niet anders kijken dan door de ogen van de personages uit Het Achtste Leven. Het boek kreeg een speciaal plekje in de rugzak, ter grootte van een extra paar schoenen. De 1300 pagina’s konden op geen enkele andere plek gelezen worden dan waar het verhaal zich afspeelt: Georgië. Bij het lezen over Christine en haar familie trekt een roerige eeuw geschiedenis voorbij. Op het einde van het boek sterft ze op de barricades, tijdens een demonstratie tegen de Russische overheersing.

We volgen Lasha door de coulissen naar buiten. Aan de overkant van het theater waar hij met een sigaret in zijn hand afscheid van ons neemt, bestormen demonstranten twee weken later met geweld het parlement. Woedende Georgiërs houden de Rustaveli Avenue drie dagen gegijzeld. Totdat de Russische politicus die ‘hun’ parlement voorzit, opstapt. De Russen, altijd weer de Russen.